Hoe dichter bij Santiago hoe meer pelgrims: Reeds zo
vroeg mogelijk in de namiddag een logement zoeken is dus de boodschap.
Gisteren Frans uit West-Vlaanderen ontmoet. Is sinds begin april reeds op
stap en heeft een slaapapparaat mee (apneu) en sleurt zo dus elke dag 25 kg
mee.
De dag dat hij verjaarde wandelde hij rond in Tours. Toen hij daar over de Plaza
Mayor wandelde hoorde hij plots langs alle kanten zijn naam roepen. Zijn
ganse familie was naar Tours gekomen als verrassing; Dit vond hij toch wel
een heel emotioneel moment. Hoe Frans elke dag een logement geregeld kreeg
is mij een raadsel, want buiten een echt Westvlaams dialect sprak hij geen
enkele andere taal: Zelfs ik had moeite om hem te verstaan, maar hij was zo
blij dat hij eindelijk nog eens een landgenoot tegenkwam.
Door de regen van de laatste dagen voelde het echt koud aan . Handen en
voeten bijna bevroren, maar het einde is in zicht.
Vroeg in de namiddag al aangekomen in Portomarin.
In 1960 bouwden de Spanjaarden hier een dam waardoor het oude Portomarin onder water kwam te staan. De historische gebouwen werden afgebroken, en steen voor steen verplaatst en weer opgebouwd.
In deze streek spreekt men naast Castiliaans ook Galicisch.
Voorbij Portomarin blijft het 13 km overwegend stijgen, dan verder langs een heuvelachtig wegje. Af en toe nog een pittig klimmetjes tussen de eucalyptusbomen.
Bij leven en welzijn kom ik vrijdag na 2375 km aan in Santiago de
Compostela.
Laatste klimmetjes naar Compostela
Tussen Arzua en Compostela
Geen opmerkingen:
Een reactie posten